In een poging iets op papier te zetten wat me een paar maanden geleden niet lukte, dook ik mijn mail-archief in. Afgelopen zomer konden mensen uit bepaalde postcodegebieden in Amsterdam en Rotterdam zich inschrijven om de schenkingen van Collectief Kapitaal te ontvangen. Tussen de aanmeldingen werd geloot, om de selectie zo eerlijk mogelijk te houden.
Ik mailde in die tijd veel met mensen die hier behoefte aan hadden. En nu ik al lezende weer rond struin in die conversaties, raken de verhalen me opnieuw.
Ik wil graag een stukje uit één van die mails met jullie delen. Een stukje dat mij als mens pijn doet, aan het denken zet én tegelijkertijd mijn strijdlust aanwakkert. Omdat het de vinger op de zere plek legt.
M:
‘Ik voel me ontzettend afgestraft, omdat ik wil studeren maar hier bijna niet de financiële mogelijkheden voor heb.’
Ze sluit haar mail af met het volgende: ‘Ik hoor graag of u mijn casus interessant genoeg vindt…’
Naast dat het me ontzettend raakt dat zij zich, levend in dezelfde maatschappij als ik, afgestraft voelt en geen ruimte voelt de kansen te pakken die ze zou willen pakken, is het haar afsluiting waar ik stil van word.
Een mens die zich genoodzaakt voelt, misschien zelfs onbewust, haar eigen leven tot een ‘casus’ te reduceren. Een casus waar anderen over beoordelen of het wel interessant genoeg is voor ze.
Ik voel dat M, in haar ene zin, een probleem van de samenleving blootlegt. Namelijk, dat er doorlopend bepaald wordt wie er wel en wie vooral geen hulp verdient. Wie het wel of niet waard is. Eigen schuld? Dan zelf oplossen. Zo hangen we heel snel een bepaalde waarde aan het leven van een ander. Schuilend achter een berg regels en protocollen, zonder stil te staan bij wie we zijn, als mens, ten opzichte van elkaar.
Wij vragen er tijdens de inschrijvingen nooit om, controleren ook niks, en toch voelt M zich genoodzaakt haar situatie toe te lichten, haast als pitch. En ze is niet de enige. Is dat hoe we willen dat de samenleving eruitziet?
Het wakkert bij mij een strijdlust aan. En ik hoop bij jullie ook. Want iedereen heeft de mogelijkheid om vandaag te besluiten in wat voor maatschappij die wil leven, en daarnaar te handelen. Om naar een ander om te kijken. Zodat niemand zich meer een ‘casus’ voelt en zich af hoeft te vragen: ‘ben ik dit wel waard’. Want die antwoorden geven wij als medemens.
