Ben jij hoopvol? Waarover dan? En hoe beleef je hoop? Of ben je het misschien juist verloren? Denise vroeg aan Karin – lid uit ons collectief – of zij in een brief op deze vragen wilde reflecteren. Denise kreeg een prachtige reactie terug:

“Je vraag om een brief te schrijven over hoop, zet bij mij niet echt iets in beweging, omdat hoop voor mij geen thema is. (…) Ik hou niet van dat woord. Misschien vind ik hoop aanmatigend voor die mensen die in de steek gelaten, aan hun lot overgelaten worden.”

Denise las de mail en dacht: “Shit…heb ik een stomme vraag gesteld?” Aanmatigend…hoop…ze had er gewoon nog nooit op die manier naar gekeken. Karin opende iets in haar blikveld waar ze best iets van begreep. Ze vond het ook een beetje stom van zichzelf dat ze er niet op die manier naar had gekeken. Denise en Karin wisselden nog meer gedachten uit over de mail en Denise kwam er in zichzelf achter dat hoop bij haar niet gaat over iets op individueel niveau.

Voor haar staat hoop in relatie tot iets groters: een verhaal over een tijd, over een groep mensen en áltijd gaat het over een zekere belofte die kán gaan gebeuren. Als je maar in actie komt, iets gaat doen.

Karin deed een voorstel. Zullen we een Socratisch gesprek voeren over hoop? Zodat we – met nog een aantal andere leden – kunnen onderzoeken wat het kan betekenen voor Collectief Kapitaal? JA was het antwoord. En zo ging de hele nieuwsbriefplanning overboord en schakelden ze over op een nieuw plan.

Op woensdag 12 oktober kwamen ze – digitaal – samen. Matthijs, Astrid, Karin, Romy en Denise. Ze spraken aandachtig met elkaar over wat ze voelden en beleefden.

Deze vier beelden proberen uitdrukking te geven aan de gedachten uit dit gesprek.